Dawne Zawiercie w fotografiach i opowiadaniach

Stefan Stefaski

Warta Zawiercie

Strona główna » Warta Zawiercie

Historia Klubu „Warta” Zawiercie Do prekursorów zawierciańskiej „Warty” zaliczamy dwoje ludzi: Seweryna Gębarskiego i Władysława Millera. Oni to jesienią 1920r podjęli decyzję by w Zawierciu powstał Klub Sportowy. Ponieważ klub nie posiadał żadnego lokum pierwsze spotkania organizacyjne odbywały się w prywatnym mieszkaniu i jeszcze w tym samym roku została założona drużyna piłkarska złożona głównie z mieszkańców Zawiercia takich jak: Putowski- bramkarz; obrońcy- Biseń, Pilany; pomocnicy- Cencel, B.Szawaradzki, Miedziński; napastnicy- Bronner , Miller, F.Szawaradzki, Berhart, Jańczary. Dwoje z nich Miller i Biseń mieli już praktykę piłkarską w „Koronie” Łódź. Pierwsze treningi i sparingi odbywały się w parku miejskim na prowizorycznym boisku za przygotowanie, którego byli odpowiedzialni sami piłkarze. Klub nie posiadał żadnych dochodów finansowych, więc sprzęt zakupili miejscowi rzemieślnicy a zawodnicy we własnym zakresie dbali o niego i dokonywali wszelkich napraw. Po załatwieniu wszystkich formalności w 1921r klub został zarejestrowany i zgłoszony do rozgrywek i przybrał nazwę „Warta” Zawiercie. Pierwszym prezesem został Seweryn Gębarski. Pierwsza drużyna Warty miała barwy biało-czerwone, natomiast druga drużyna niebiesko-czerwone. Występowała w podokręgu zagłębiowskim w klasie B. Przez pierwsze lata „Warta” nie osiągała zbyt dużych sukcesów dopiero w końcówce lat dwudziestych pozyskano zawodników z okolicznych „dzikich” drużyn i przez kilka następnych lat wiodła prymat w klasie A zdobywając tytuł mistrzowski. Sukcesy spowodowały duże zainteresowanie i coraz więcej kibiców przychodziło na mecze. Ta sytuacja zachęciła prowadzących klub jak i samych piłkarzy do budowy nowego boiska w lasku przy Domu Ludowym. Od 1926r Warta należała do kieleckiej klasy A zajmując w latach 1928-31 czołowe lokaty i walczyła o awans do I Ligi w 1931r. Jako mistrz kieleckiej klasy A grali z AKS Chorzów i Podgórzem Kraków. Niestety nasi zawodnicy nie wytrzymali kondycyjnie i pomimo prowadzenia w Chorzowie 2:0 przegrali 2:7 a z Podgórzem zremisowali 1:1. Rewanże okazały się o wiele lepsze. W Krakowie „Podgórze” pokonali 4:1 a z AKS-em Chorzów wygrali 6:2. Końcowa tabela wyglądała następująco. 1 AKS Chorzów 4 6 20 10 2 Warta Zawiercie 4 5 13 12 3 Podgórze Kraków 4 1 4 15 Tak więc Warcie zabrakło bardzo niewiele bo tylko 1 punktu. W następnych latach w walce o awans do I ligi nasi piłkarze przegrali z Pogórzem Kraków który to wywalczył awans. Pomimo tego Warta bardzo dobrze spisywała się w meczach towarzyskich. Do dużego sukcesu należy zaliczyć zwycięstwo i remis z krakowską „Wisłą” oraz pokonanie sławnego już w tym czasie „Ruchu” Chorzów 2:1. Jako ciekawostkę można podać fakt, że pewnego dnia członkowie zarządu przez niedopatrzenie umówili dwa spotkania towarzyskie na jeden dzień i ku zdziwieniu zawodników do Zawiercia przyjechały 2 drużyny „Kolejarz” Katowice i „Górnik 09” Mysłowice. Piłkarze chcąc wyjść z twarzą z tej sytuacji zagrali dwa mecze jeden po drugim i ku zaskoczeniu wszystkich pierwszy wygrali 7:1 a drugi aż 9:1. Po latach sukcesu przyszły lata „chude” część piłkarzy (starszych wiekiem) zrezygnowało z gry, a lepsi piłkarze przeszli do pierwszo ligowych zespołów. Leopold Sobiechart przeszedł do „Dąbie” Katowice a bramkarz Adolf Krzyk do „Brygady” Częstochowa. Prawdopodobnie był on chyba jedynym piłkarzem, który grał w reprezentacji Polski broniąc m.in. w ostatnim meczu z Węgrami, który odbył się przed wybuchem II wojny światowej. Polska wówczas pokonała Węgry 4:2. Powracając do Warty, która grała dalej w kieleckiej klasie A odnosząc spore sukcesy, a duża liczba kibiców zmotywowała zarząd do budowy nowego boiska na ul. Senatorskiej w dzielnicy Argentyna (obecnie na terenie dawnego boiska stoi rozpadający się budynek byłej Spółdzielni Inwalidów „Warta”). Boisko to było już wyposażone w szatnie, urządzenia sanitarne, zaplecze sportowe, posiadało też bieżnię, skocznię w dal, wzwyż oraz małe boisko treningowe, co umożliwiało odbywanie się zawodów szkolnych, spartakiad zakładów pracy oraz innych imprez sportowych. Ja nie przypominam sobie żebym chodził na mecze Warty (byłem wtedy za mały), ale rozmawiałem z moim kolegą Krzyśkiem, który wspominał, że chodząc, jako młody chłopiec z tatą często stali na małym tarasie nad wejściem dla zawodników. Wspominał też, że młodzi ludzie, którzy nie mieli za co kupić biletu wchodzili najpierw na bunkier który stał na rogu Huldczyńskiego i Senatorskiej, a następnie przeskakiwali przez dość wysoki drewniany płot. Mniej sprawni fizycznie od strony ul. Senatorskiej wchodzili na drzewa lub robili dziury w płocie i dzięki temu oglądali mecz. W latach 63/65 „Warta” miała dużą szansę by awansować do drugiej ligi. Zdobyła w lidze śląskiej mistrzostwo i stanęła do boju z silnymi przeciwnikami. Wyniki piłkarzy były następujące: „Warta”- „Viktoria” Jaworzno 2:7 u siebie 2:0, „Dąb” Katowice 1:3 u siebie 2:1, „Star” Starachowice dwukrotna przegrana 2:0 i „Resovia” Rzeszów 4:4 u siebie 2:3. Ostatecznie „Warta” zajęła ostatnie piąte miejsce z pięcioma punktami, i tak jak przed wojną do drugiej ligi awansowała „Viktoria” Jaworzno. Dobre wyniki drużyny i duże rzesze kibiców, zachęciły władze miasta do budowy stadionu z zapleczem rekreacyjno-sportowym. Stadion 100-lecia Państwa Polskiego został oddany w 1966r. i posiadał 20tys. miejsc siedzących. Na początku nie było jeszcze szatni, więc zawodnicy na mecze przebierali się i wychodzili z budynku Odlewni Żeliwa, a następnie przechodząc przez ulicę wchodzili na stadion bramą główną. Następnie powstały dalsze obiekty, między innymi hala sportowa, budynek z zapleczem sportowym, szatniami, hotelem, salą dla ciężarowców, kawiarnia i inne pomieszczenia, z których mogli korzystać sportowcy. Również 8 stycznia 1966r. na Walnym Zebraniu został zatwierdzony nowy statut i KS „Warta” został przemianowany na Międzyzakładowy Klub Sportowy „Warta”. Sytuacja ta otworzyła nowe perspektywy przed klubem, gdyż do tego czasu klub sponsorowała tylko Odlewnia Żeliwa, a teraz do sponsoringu dołączyły się wszystkie zakłady w Zawierciu. Przez następne lata „Warta” grała z różnym powodzeniem, w latach 70-tych w klasie A, następnie po reorganizacji ligi w klasie między powiatowej. W latach 75/76 „Warta” awansuje do ligi międzywojewódzkiej, a następnie terenowej i okręgowej, w której gra aż do lat 90. Rok 1980 przyniósł kolejną zmianę. Uchwałą Miejskiej Rady Narodowej z dnia 29.IX 1979 roku nastąpiło połączenie dwóch klubów zawierciańskich: „Warty” i „Włókniarza” Zawiercie. 4 lutego 1980roku powstaje klub pod nazwą Międzyzakładowy Robotniczy Klub Sportowy „Warta” w Zawierciu. Jako ciekawostkę można podać, że w 1951roku „Warta” zmieniła nazwę na „Stal” Zawiercie i nazwa ta funkcjonowała przez kilka lat. Mnogość sekcji sportowych spowodowały, że poszczególne zakłady miały coraz większe problemy ze sponsorowaniem klubu dlatego od 1991roku „Warta” staje się Miejskim Klubem Sportowym. Przez następne lata piłkarze pomału, ale systematycznie awansują, najpierw do ligi okręgowej, w sezonie 97/98 do IV ligi, a w sezonie 98/99 do III ligi, gdzie na koniec klasują się na VIII miejscu. Sezon 2000/01 był początkiem końca klubu „Warta”. 20 Sierpnia 2000roku Walne Zgromadzenie podjęło uchwałę o postawieniu klubu w stan upadłości z przyczyn finansowych i organizacyjnych, a rok później jak na ironię w 80-lecie istnienia, klub został rozwiązany. Przez te wszystkie lata piłka nożna była priorytetową sekcją, ale nie sposób jednak pominąć innych dyscyplin, które funkcjonowały w klubie „Warta”. Do roku 1932 KS „Warta” był klubem jedno sekcyjnym, tylko piłkarskim. W następnych latach powstaje sekcja hokeja na lodzie, tenisa stołowego, koszykówki i sekcja lekkoatletyczna, w której zawodnicy zajmowali czołowe lokaty w przedwojennych zawodach. Po wojnie klub się odrodził, część zawodników nie przeżyła wojny, a wielu już nie wróciło do czynnego sportu. Pomimo problemów klub zaczął działać, a latach 1950-1990 powstały inne sekcje: piłki koszykowej i siatkowej męskiej i żeńskiej, podnoszenia ciężarów, szachów, tenisa ziemnego, piłki ręcznej, tenisa stołowego (część sekcji przejęto po fuzji z Włókniarzem). Powstała nawet sekcja kolarstwa torowego, łucznictwa czy hokeja na trawie kobiet. Niektóre sekcje szybko upadły z powodu braku sprzętu i sukcesów, a inne odniosły znaczące sukcesy, między innymi siatkówka, tenis stołowy, piłka ręczna. Mało kto wie, że hokej na trawie kobiet może poszczycić się dużym sukcesem, a było to w 1985roku juniorki wywalczyły wicemistrzostwo Polski. Klub reaktywowano 23 lipca 2004 roku; jego prezesem został Michał Bochenkiewicz. Jednak przed rundą wiosenną sezonu 2006/07 sosnowieckiej klasy B klub wycofał się z rozgrywek. 1 grudnia 2007 roku została utworzona Jurajska Szkółka Piłkarska Warta Zawiercie. Przed sezonem 2010/2011 nastąpiła zmiana nazwy na Klub Piłkarski „Warta” Zawiercie. W 2011 roku reaktywowano sekcję siatkarską klubu. Autorzy Jadwiga i Sławomir Gębka (materiały - zbiory własne) Zainteresowanych i posiadaczy innych materiałów prosimy o kontakt: jaslaz@poczta.onet.pl

1 | 2 | 3 | 4

|   Do góry   |   Strona główna   |

Centrum Inicjatyw Lokalnychwww.cil.org.pl

Newsletter

ALPANET - Polskie Systemy Internetowe